De schaduw van de moderne mens
Een perspectief uit de schaduw
De moderne mens is tam. Door een overmaat aan comfort is hij gepamperd en lamgeslagen. Hij geeft zijn kracht en vitaliteit weg aan commercieel gewin, zijn stem en visie aan gezaghebbers zonder integriteit, zijn gezond verstand aan 1001 verschillende deskundigen en autoriteiten. De gemiddelde mens is als een kind: volgzaam, naïef en veelal bezig met zichzelf.
De moderne mens is gecultiveerd, net als de hond, de kat en de koe. Hij ontkent zijn natuurlijke wezen, zijn wildheid, verbergt het in zijn schaduw. Zijn rauwe kracht en autonomie, zijn intuitieve oerwijsheid en zijn ongeremde eigenheid. Deze onderscheiden hem van de massa, dus stopt hij ze diep weg. Hij loopt in het gelid. Keurig met zijn masker op, voldoen aan de norm. Een matte glimlach, een veins van controle, een gevoelloze zelfverzekerdheid.
Hoe frustrerend dit in mezelf te zien. Hoeveel ik onbewust van mezelf nog weg maak om in te voegen. Bezig zijn met wat anderen er van vinden, uit angst kritiek te krijgen of raar te zijn. Het instinct om er bij te horen is vaak sterker dan het verlangen om spontaan en eigen te zijn.
Zo lijkt de moderne mens ten onder te gaan. Zichzelf verloren dempt hij de innerlijke leegte met eindeloos consumeren en afleiden. Hij raakt de weg steeds verder kwijt. Alle natuurlijkheid in zichzelf verdrongen en buiten zichzelf vernietigd.
Gelukkig is er de ziel! De ziel die snakt naar leven: echt, puur, vrij. De levensvonk die hem verbindt met het grotere geheel, de natuur, met anderen. De ziel kán zich niet aanpassen, doet geen concessies, kan enkel openbloeien en ontvouwen. De ziel schijnt licht op het ongeziene, ontwaakt de potentie en brengt het natuurlijke tot leven.
Enkel wanneer de mens vrij, krachtig en autonoom is, is er hoop. En daarvoor heeft hij de eerste stap te zetten: moed! De moed om het anders te doen, de moed om zichzelf te zijn, de moed om valse zekerheden los te laten. Want alles dat van waarde is en leven geeft, begint bij moed.
De moderne mens is tam. Door een overmaat aan comfort is hij gepamperd en lamgeslagen. Hij geeft zijn kracht en vitaliteit weg aan commercieel gewin, zijn stem en visie aan gezaghebbers zonder integriteit, zijn gezond verstand aan 1001 verschillende deskundigen en autoriteiten. De gemiddelde mens is als een kind: volgzaam, naïef en veelal bezig met zichzelf.
De moderne mens is gecultiveerd, net als de hond, de kat en de koe. Hij ontkent zijn natuurlijke wezen, zijn wildheid, verbergt het in zijn schaduw. Zijn rauwe kracht en autonomie, zijn intuitieve oerwijsheid en zijn ongeremde eigenheid. Deze onderscheiden hem van de massa, dus stopt hij ze diep weg. Hij loopt in het gelid. Keurig met zijn masker op, voldoen aan de norm. Een matte glimlach, een veins van controle, een gevoelloze zelfverzekerdheid.
Hoe frustrerend dit in mezelf te zien. Hoeveel ik onbewust van mezelf nog weg maak om in te voegen. Bezig zijn met wat anderen er van vinden, uit angst kritiek te krijgen of raar te zijn. Het instinct om er bij te horen is vaak sterker dan het verlangen om spontaan en eigen te zijn.
Zo lijkt de moderne mens ten onder te gaan. Zichzelf verloren dempt hij de innerlijke leegte met eindeloos consumeren en afleiden. Hij raakt de weg steeds verder kwijt. Alle natuurlijkheid in zichzelf verdrongen en buiten zichzelf vernietigd.
Gelukkig is er de ziel! De ziel die snakt naar leven: echt, puur, vrij. De levensvonk die hem verbindt met het grotere geheel, de natuur, met anderen. De ziel kán zich niet aanpassen, doet geen concessies, kan enkel openbloeien en ontvouwen. De ziel schijnt licht op het ongeziene, ontwaakt de potentie en brengt het natuurlijke tot leven.
Enkel wanneer de mens vrij, krachtig en autonoom is, is er hoop. En daarvoor heeft hij de eerste stap te zetten: moed! De moed om het anders te doen, de moed om zichzelf te zijn, de moed om valse zekerheden los te laten. Want alles dat van waarde is en leven geeft, begint bij moed.
