Waardeloosheid
De afgelopen weken mocht ik mijn schaduw weer eens aankijken. Dit keer ging het over depressieve gevoelens en waardeloosheid, een erfenis uit het verleden. Over het algemeen geniet ik van het leven en van de dingen die ik doe. Dus dit deel van mezelf was een tijd goed weggestopt. Maar nu kwam het naar de oppervlakte en was ik opeens overal ontevreden over, vooral over mezelf. Een gevoel van niet goed genoeg zijn, gespannenheid en negatieve gedachten. Het was een tijd geleden dat ik dat zo ervaarde.
Het fascinerende van de schaduw is dat je er in eerste instantie alles aan doet om het daar te houden. Dat deed ik ook. Liever al die lastige gevoelens niet voelen, maar daardoor wel precies de dingen doen waardoor ik me nog waardelozer ga voelen. Slechter eten, minder sporten, meer scrollen. Iets onderdrukken heeft vaak het effect dat het zich nog meer manifesteert, alleen dan op een onbewuste manier. De schaduw als blinde vlek.
Gelukkig kwam ik er langzamerhand achter dat ik mezelf aan het saboteren was. Tijd dus om stil te staan en mijn schaduw uit te nodigen. Door alle negatieve gedachten uit te schrijven, de gevoelens te doorvoelen, en de kleine jongen in mij aandacht te geven. Vriendschap opbouwen met alles dat ik afwijs. En daar de tijd voor nemen, zodat het licht van het bewustzijn ieder donker hoekje kan verkennen.
Het heeft iedere keer iets wonderlijks wanneer de innerlijke afgescheidenheid heelt. Er ontstaat ontspanning, helderheid, vrede. Ik voel liefde voor wat ik eerder haatte. Met het waarderen van het waardeloze in mezelf groeit er een dieper besef van eigenwaarde. En wanneer het waardeloze er mag zijn, dan verdwijnt ook het eindeloze streven om wel waardevol te zijn. Hoe ver dit streven je ook brengt, het zal niet die verborgen stem verstillen die zegt dat het niet goed genoeg is, dat je waardeloos bent, of wat voor woorden de schaduw dan ook maar tot je spreekt.
Het samenbrengen van tegenstellingen in jezelf zorgt ervoor dat de innerlijke strijd oplost. Er ontstaat een ervaring van heelheid. En dat is denk ik waar we onbewust al die tijd naar streven. Alleen vaak is het juist te vinden in dat donkere verstopte stukje waar je het liefst niet kijkt. Voor mij is dit de kracht van schaduwwerk.
Het fascinerende van de schaduw is dat je er in eerste instantie alles aan doet om het daar te houden. Dat deed ik ook. Liever al die lastige gevoelens niet voelen, maar daardoor wel precies de dingen doen waardoor ik me nog waardelozer ga voelen. Slechter eten, minder sporten, meer scrollen. Iets onderdrukken heeft vaak het effect dat het zich nog meer manifesteert, alleen dan op een onbewuste manier. De schaduw als blinde vlek.
Gelukkig kwam ik er langzamerhand achter dat ik mezelf aan het saboteren was. Tijd dus om stil te staan en mijn schaduw uit te nodigen. Door alle negatieve gedachten uit te schrijven, de gevoelens te doorvoelen, en de kleine jongen in mij aandacht te geven. Vriendschap opbouwen met alles dat ik afwijs. En daar de tijd voor nemen, zodat het licht van het bewustzijn ieder donker hoekje kan verkennen.
Het heeft iedere keer iets wonderlijks wanneer de innerlijke afgescheidenheid heelt. Er ontstaat ontspanning, helderheid, vrede. Ik voel liefde voor wat ik eerder haatte. Met het waarderen van het waardeloze in mezelf groeit er een dieper besef van eigenwaarde. En wanneer het waardeloze er mag zijn, dan verdwijnt ook het eindeloze streven om wel waardevol te zijn. Hoe ver dit streven je ook brengt, het zal niet die verborgen stem verstillen die zegt dat het niet goed genoeg is, dat je waardeloos bent, of wat voor woorden de schaduw dan ook maar tot je spreekt.
Het samenbrengen van tegenstellingen in jezelf zorgt ervoor dat de innerlijke strijd oplost. Er ontstaat een ervaring van heelheid. En dat is denk ik waar we onbewust al die tijd naar streven. Alleen vaak is het juist te vinden in dat donkere verstopte stukje waar je het liefst niet kijkt. Voor mij is dit de kracht van schaduwwerk.
