 Niet de meest populaire figuur. Ik was er eentje, en misschien ben ik het nog steeds wel, al zal het een stuk minder zijn. De laatste tijd zie ik het veel om me heen, als een collectief syndroom. De te lieve mannen, net zo goed als de te lieve vrouwen. Op de ander gefocust, zichzelf opofferend, met hangende schouders, onvolwassen uitstraling. Pijnlijk om te zien, nog pijnlijker om het te zijn.
Ik begin steeds meer te zien hoe dit gedrag niemand dient. Hoe we elkaar zwak houden door té lief te zijn, door te pleasen, niet op te komen voor jezelf. Hoe we in relaties met anderen de bullshit in stand houden door niet de waarheid te durven spreken. Liefde heb ik heel lang verward met lief zijn. Liefde als zachte, warme aandacht. De ‘love and light’ waar zoveel spirituele mensen naar willen leven. Maar deze liefde mist de ‘tough love’. En dat is precies wat de nice guy (of nice girl) nodig heeft. Mensen om zich heen die de waarheid durven spiegelen. Of door zichzelf uit te dagen, zichzelf af en toe hard durven aanpakken. Hij moet door de pijn om bij zijn diepere rauwe kracht te komen, precies het deel wat hij zijn hele leven heeft onderdrukt. En het is niet zijn schuld. Het is het resultaat van het gemis aan een aanwezige of krachtige vader. En het hebben van een moeder die emotioneel beslag op haar kind legt. Dit is zo onderschat, hoe moeders hun zonen emotioneel kunnen beschadigen. Volledig onbewust en zonder opzet natuurlijk, maar daardoor niet minder pijnlijk. Dit is mijn verhaal, en ik zie het bij andere mannen. Het kost veel innerlijk werk om uit dit diepgewortelde patroon te komen. Maar het moet wel gebeuren, wil hij volwassen worden, zichzelf weer met trots kunnen dragen. Ik begin steeds meer van de ‘tough love’ te houden. Dit gaat niet over de ander naar beneden halen, maar uit de blinde vlekken halen door eerlijk te zijn. Vaak willen we elkaar niet pijn doen, de ander niet in zijn of haar kwetsbaarheid raken. Maar daar ligt juist de groei. Ik zou zeggen: doe het wel! Gun de ander om in de eigen pijn aangeraakt te worden. Uiteraard vanuit respect. Wanneer het passend is naar de situatie. Maar ook vanuit het respect om de ander op zijn of haar kracht en potentieel aan te spreken, niet te bevestigen in de zwakte. Dat schept de mogelijkheid tot werkelijke verbinding, precies datgene waar al die tijd zo naar verlangd wordt.
0 Comments
|