Authenticiteit

Authenticiteit is de laatste tijd een thema voor me. Ik vind het zelf altijd mooi om te zien wanneer iemand echt ‘zichzelf’ is en zich daarin zonder terughoudendheid laat zien. Toch is het voor veel mensen vaak een uitdaging om geheel authentiek te zijn. Het houdt me bezig waarom we (lees: ik) zo vaak een rol spelen en verschillende kanten van onszelf verbergen.

Zo heb ik zelf altijd een grote interesse gehad in spiritualiteit. Spiritualiteit bracht mij ervaringen van innerlijke vrede, een diepere verbondenheid met het leven en een ander perspectief op mijn plek in het universum. Ik deel deze ervaringen niet zo snel met anderen, vanuit de angst om als zweverig of gekke hippie weggezet te worden. In deze overwegend materialistische en rationele wereld roept het snel weerstand op. En omdat ik altijd zo graag ‘normaal’ wilde zijn en er bij wilde horen hield ik me maar wat meer op de vlakte.

Als mens zijn we collectieve wezens, we passen ons allemaal in meer of mindere mate aan aan de normen en waarden van de samenleving. Sommige aspecten worden cultureel gewaardeerd, sommige minder. Mensen die bijvoorbeeld ambitieus, slim, vriendelijk of sportief zijn, zullen daar aardig wat waardering voor krijgen vanuit hun omgeving. Wat dit soort eigenschappen betreft is het niet moeilijk om authentiek te zijn. Het is lastiger om authentiek te zijn in eigenschappen of perspectieven die minder worden gewaardeerd, worden afgewezen of geridiculiseerd.

Een ander voorbeeld is mijn angst om in het coronaverhaal een ‘wappie’ te zijn. Mijn kritische blik op de ontwikkelingen deel ik liever niet, ook uit angst voor de heftigheid van reacties. En ook omdat ik niet wil bijdragen aan verdere polarisatie. Ik voel alleen steeds meer hoe ik mezelf tekort doe wanneer ik mijn eigen visie niet eens durf te delen met anderen. Alsof je maar half mens bent, en onvrij.

Blijkbaar hoort bij authentiek zijn dat je anderen triggert en niet altijd gewaardeerd wordt. Het helpt mij zelf om in te zien dat afwijkende perspectieven van anderen een functie hebben, namelijk dat ik mijn eigen waarheid en beleving daaraan kan toetsen. Is het congruent, waar zie ik het zelf nog niet helder en wat zijn mijn blinde vlekken? Ik probeer (en dat lukt zeker niet altijd!) om daarin respect te hebben voor alles dat niet overeenkomt met mijn norm en perspectief. Om voorbij de eventuele valkuilen van de ander te kijken en de waarheid of kracht erachter te ontdekken.

Daarom denk ik dat juist authenticiteit in een minder gewaardeerde eigenschap of visie heel erg nodig is, zeker nu in deze tijd. Ieder van ons bezit intrinsieke eigenschappen en perspectieven die buiten de norm van het collectief vallen. Als we naar de norm van het collectief kijken, dan is deze in veel opzichten niet functioneel. We blijken niet in staat om in harmonie met onze natuurlijke leefomgeving te leven, een groot gedeelte van de wereldbevolking moet iedere dag zien te overleven, en we blijven conflicten creëren, onder landen, bevolkingsgroepen en individuen.
​
De norm van het collectief is in deze zin toe aan verandering. En verandering komt alleen wanneer individuen laten zien dat het ook anders kan. Dat ze in plaats van zich aan te passen aan de collectieve norm, een andere norm laten zien die het collectieve bewustzijn kan verruimen. De aspecten en visie in jou die nu niet binnen de normen van de samenleving vallen, zijn jouw geschenk aan het grotere geheel. Met ons ‘anders-zijn’ voegen we diversiteit, inspiratie en een nieuw perspectief toe aan het (vernauwde) bewustzijn van de massa. Dit roept in eerste instantie altijd weerstand op, omdat we collectief gehecht zijn aan de zekerheid van het bekende. Maar wanneer genoeg mensen het voortouw nemen, zal vroeg of laat het collectief meebewegen.